Eren İkiz

Hatırlıyorum da küçük bir çocuktum, mini minnacık; her Pazar akşamı dedemlerde toplanırdık. Küçük bir aileydik ama herkes orada olurdu. Hep birlikte masa örtüsü serilir, sofra kurulur, uzun uzun bitmeyen sohbetlerle yemek yenir, biraz da demlenilirdi. Karşılıklı latifeler yapılır, duran zamanda bir arada, aile olmanın keyfi sürülürdü. Sonra bir gün oğlum, ben ‘ne de yavaş yiyor

Kontrol etmeyi seviyor musunuz? Bazılarınızın evet dediğini duyar gibiyim; siz bilinçli azınlık üzülmeyin. Hayır diyenler, aslında onlar da kontrol etmeyi seviyor; sadece bunu henüz kabul etmemişler. Ben de yakın zamana kadar bunu kabul etmemiştim. Sonra bir gün kontrolcü olmakla itham edilince düşünmeye başladım ve gördüm ki ben de bir kontrolcüyüm. Sinemaya mı gideceksiniz, bu havada

Biliyor musunuz neyi fark ettim; bizi kaygılarımız; siz buna endişe veya korku da diyebilirsiniz, yönetiyor. Ne çok kaygım olduğunu da maalesef 50 yaşıma yaklaşırken fark etmiş olmanın kaygısından ise size hiç bahsetmeyeceğim.  Okul yıllarım notlar, sınıf geçme kaygıları ile geçti. Sonra kızlara kötü görünmek, belki diğerlerinin gözünde küçük düşmek derken Üniversitede hangi bölüme  girebileceği konusunda

Ben bir köpek adamıyım. Aslında tüm hayvanları severim ancak çocuklarımın sokaktan alıp baktığı kedimiz sırayla hepimizi tırmalayınca köpek adamı olduğumu anladım. Ve benim köpeklerim var; evliliğimizin ilk yıllarındaki Cookie’miz ve hali hazırdaki Lego’muz dışında da aklımın içinde köpeklerim var benim. Adam uçtu demeyin bir dinleyin, sizde hak vereceksiniz. NLP eğitimlerinde 2 köpekten bahsederler; pozitif köpek